Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Ο τρόμος του inbox !!!

*
stavrosx1
***
*

Ο Αρμαγεδώνας των πληκτρολογίων


Ο Τρίτος Παγκόσμιος θα είναι πόλεμος των σχέσεων
και θα αρχίσει από το διαδίκτυο

Φοβάται την Αποκάλυψη των inbox. Τρέμει μια διαδικτυακή έκρηξη, μια πτώση των τειχών ασφαλείας του Ζούκερμπεργκ, του Γκέιτς και των άλλων, φρίττει στην ιδέα μιας δηλητηριώδους διάχυσης του τοξικού πολτού των μυστικών που κρύβονται στα ιδιωτικά κουτιά της προσωπικής ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Θα διαλυθούν, τότε, φιλίες, οικογένειες, επαγγελματικοί δεσμοί, πόλεις, έθνη. Νιώθει απειλή από αυτά που έχει γράψει και αυτά που του/της έχουν γράψει. Ριγεί στην ιδέα ενός μυστηριώδη δαιμονικού ιού που θα οδηγήσει στο φεϊσμπουκικό Μπιγκ Μπανγκ και θα σκορπίσει στον αέρα του πλανήτη, σαν πυκνή ηφαιστειακή σκόνη που θα καλύψει τους ουρανούς του με προδοσίες, συνωμοσίες, απιστίες, παρανομίες, παράπονα, κακίες, γελοιότητες που έχουν μασκαρευτεί και κρυφτεί στην κανονική ζωή. Φοβάται ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα είναι Πόλεμος των Σχέσεων και θα αρχίσει από το Διαδίκτυο. Θα είναι ο Αρμαγεδώνας των Πληκτρολογίων. Θεός φυλάξοι...

Μπλόγκερ
---
---
*

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Ήταν μια χώρα που την έλεγαν «Σοβιετική Ένωση»…

*
stavrosx1
***
*


του Νίκου Μπογιόπουλου

Συμπληρώθηκαν 27 χρόνια από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν 25 προς 26 Δεκέμβρη 1991 όταν η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο μετά από 74 χρόνια.

Τότε υπήρξαν εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε σημείο της Γης που, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση, συναισθάνθηκαν τις αρνητικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Οσα ακολούθησαν ξεπέρασαν ακόμα και την πιο δυσοίωνη φαντασία.

Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που, όπως έχω σημειώσει, στη θέση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έστησαν την λέσχη της δικής τους… «ΕΣΣΔ»:

Τη λέσχη της «Ένωσης Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων».

Είναι αυτοί που πρωτοστάτησαν σ’ ένα τρελό πανηγύρι «δημοκρατίας», «ελευθερίας» και «ευημερίας» πάνω στα «ερείπια του σιδηρού παραπετάσματος»… Μιλάμε για τους θαμώνες στο κλαμπ του «επιστημονικού κομπογιαννιτισμού», για τα εκλεκτά δείγματα του υβριδίου της γελοιότητας που προκύπτει από τη σύζευξη του πρωτόγονου αντικομμουνισμού με την ιδεολογική τύφλωση.

Ένας από τους τελάληδες του χυδαίου αναθεωρητισμού της Ιστορίας σε εγχώριο επίπεδο (σε σημείο δικαιολόγησης ακόμα και των δωσίλογων της Κατοχής που τι να κάνουν οι καημένοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν το ΕΑΜ και τους κομμουνιστές γι’ αυτό… αναγκάστηκαν να γίνουν δωσίλογοι) είναι ο Μαραντζίδης. Ο εν λόγω πριν λίγα χρόνια μας χάρισε τα φώτα του και στο θέμα της «απελευθέρωσης» που επέφεραν στον κόσμο και ειδικά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οι ανατροπές του ’90.

Θαυμάστε:

«Αν κάτι εντυπωσιάζει πραγματικά τα τελευταία χρόνια είναι πως ο μετακομμουνιστικός κόσμος, οι χώρες δηλαδή που εξήλθαν ή εξέρχονται από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, σημαδεύουν όλο και περισσότερο με την παρουσία τους τις διεθνείς εξελίξεις. Περίπου το ένα τρίτο του πλανήτη, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο, τώρα καταλαμβάνει νέα θέση. Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση έφερε τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής (…) Τελικά, από μια παράξενη ειρωνεία της ιστορίας, είναι ο καπιταλισμός που απελευθέρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις αλυσίδες τους (…) Οι μετακομμουνιστικές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς»… (Μαραντζίδης,«Καθημερινή», 26/8/2012)

Αφού, λοιπόν,
  • παρακάμψουμε το γεγονός της φτώχειας και της λεηλασίας που υπέστησαν αυτές οι χώρες με το πέρασμά τους στον παράδεισο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης,
  • κλείσουμε τα μάτια στον περικυκλωμένο από τις φλόγες του πολέμου μεταψυχροπολεμικό κόσμο της «ειρήνης»,
  • προσπεράσουμε το ντελίριο δημοκρατίας που θριαμβεύει με σημαιοφόρους τους ναζί, τους φασίστες και τους ακροδεξιούς από Ουκρανία μέχρι Ουγγαρία και από Πολωνία μέχρι Βαλτικές χώρες,
ας έρθουμε να δούμε τώρα, στα 27 χρόνια μετά, το είδος της «εντυπωσιακής μετάβασης» για την οποία πανηγυρίζουν οι «σοφοί» πέριξ των καθεστωτικών σαλονιών. Πάμε να δούμε πώς μετριέται η «ελευθερία» και η «δημοκρατία» της ανατροπής που συντελέστηκε το 1991, πρώτα και κύρια στην ίδια την πρώην Σοβιετική Ένωση, στη σημερινή Ρωσία, εκεί όπου οι Πούτιν και Μεντβέντεφ έχουν διακηρύξει την «οριστική ρήξη» με το σοβιετικό παρελθόν:

***

1ο) Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ , ο πληθυσμός της Ρωσίας, λόγω της εκτίναξης της θνησιμότητας, μειώθηκε (σύμφωνα με την επίσημη στατιστική υπηρεσία της χώρας – Rosstat) κατά 7 εκατομμύρια, από τα 149 εκατομμύρια το 1993 στα 142 εκατομμύρια σήμερα. Υπολογίζεται, δε, ότι η μείωση του πληθυσμού μέχρι το 2025 θα φτάσει τα 18 εκατομμύρια και μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 40 εκατομμύρια.

Ήταν ο ίδιος ο Πούτιν που τον Μάρτη του 2012, σε άρθρο του στην «Komsomolskaya Pravda», ενόψει των προεδρικών εκλογών ομολογούσε ότι «σήμερα ζουν στη Ρωσία 143 εκατομμύρια άνθρωποι σύμφωνα με εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων. Αν οι παρούσες συνθήκες παραμείνουν ίδιες, το 2050 ο πληθυσμός θα είναι 107 εκατομμύρια».
Ήδη μια δεκαετία νωρίτερα η 10η Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας, δημοσίευσε τα συμπεράσματά της σε άρθρο υπό τον τίτλο… «Αργός θάνατος». Όπως σημειωνόταν «οι διαστάσεις και η άνευ προηγουμένου αύξηση της θνησιμότητας και η χειροτέρευση της υγείας του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι τόσο σημαντικές που εμφανίστηκε η απειλή της εθνικής ασφάλειας της χώρας».
Το ποσοστό θνησιμότητας στη Ρωσία είναι τόσο υψηλό ώστε να συγκρίνεται με εκείνο χωρών της Αφρικής. Τα αίτια της αυξανόμενης θνησιμότητας αποδίδονται στην κατάρρευση του συστήματος Υγείας, της Πρόνοιας, στην κακή διατροφή και στην υπαγωγή των Ρώσων σε καθεστώς στρεσογόνων καταστάσεων, όπως η ανεργία.

***

2ο) Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε στην «LeMonde» ο Ανατόλι Βισένσκι, διευθυντής του δημογραφικού ινστιτούτου της Μόσχας, στη Ρωσία «ο ένας στους τρεις άνδρες πεθαίνει μεταξύ 20 και 60 ετών. Οι Ρώσοι άνδρες έχουν σήμερα προσδόκιμο επιβίωσης τα 61,4 έτη. Ο μέσος όρος ζωής των Ρώσων είναι κάτω από πολύ φτωχότερες χώρες, όπως π.χ. το Μπαγκλαντές». Δηλαδή το προσδόκιμο ζωής των ανδρών στη Ρωσία λίγο απέχει από τα επίπεδα που ίσχυαν την εποχή του τσάρου!

Ανάμεσα στα άλλα αίτια σημειώστε κι αυτά:
α) Σύμφωνα με τους επιστήμονες γιατρούς της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας «οι συνέπειες των γκορμπατσοφικο-γελτσινικο-πουτινικών μεταρρυθμίσεων οδήγησαν στο γεγονός ότι μέσα σε 10 χρόνια (1989 – 1999) όλες οι κατηγορίες ασθενειών στη Ρωσία αυξήθηκαν κατά 15,4%».
β) Στη χώρα που επί ΕΣΣΔ υπήρχε το καλύτερο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στον κόσμο, σήμερα έχουμε το φαινόμενο της κατάρρευσης του συστήματος Υγείας με τη Ρωσία να παρέχει για την υγεία το 4,2% του ΑΕΠ έναντι 8%-10% κατά μέσο όρο στη Δύση.
γ) Ακόμα ένας αριθμός «ελευθερίας» και «ευημερίας»: Μόνο από τη μαζική έξαρση του αλκοολισμού που σημειώθηκε μετά την ανατροπή, σε διάστημα μιας 20ετίας στη Ρωσία έχασαν τη ζωή τους πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι! Σήμερα υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο 500.000 Ρώσοι πεθαίνουν από το αλκοόλ! Ας κάνουμε μια σύγκριση: Στα 10 χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν 12.000 στρατιωτικοί. Με άλλα λόγια, από το αλκοόλ πεθαίνουν κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία 40 φορές περισσότερα άτομα από όσα σκοτώθηκαν στις στρατιωτικές απώλειες που είχε σε 10 χρόνια η Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν. Σύμφωνα με την έκθεση της «Εστίας πολιτών της Ρωσίας» η επιδημία αλκοολισμού έχει οδηγήσει στο εκπληκτικό φαινόμενο η θνησιμότητα των ελευθέρων ανδρών να είναι τριπλάσια εκείνων που είναι κρατούμενοι στις φυλακές…
δ) Μόνο τη δεκαετία 1999 – 2009, όπως καταγράφεται από την υπηρεσία του ΟΗΕ, ο αριθμός των ναρκομανών αυξήθηκε κατά 60%. Στη σημερινή Ρωσία (στοιχεία της ρώσικης ομοσπονδιακής υπηρεσίας – FSKN) υπάρχουν πάνω από 5 εκατομμύριο άνθρωποι εθισμένοι στα ναρκωτικά. Πάνω από 800.000 Ρώσοι έχουν πεθάνει από το 2001 λόγω της χρήσης ναρκωτικών. Τα κέρδη των εμπόρων ναρκωτικών υπολογίζεται ότι ξεπερνούν ετησίως τα 75 δισ. δολάρια, αφού η Ρωσία έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη αγορά ηρωίνης με το 20% του παγκόσμιου εμπορίου του συγκεκριμένου «προϊόντος» να διενεργείται στο έδαφός της. Μόνο από το Αφγανιστάν εκτιμάται ότι διακινείται ετησίως στα εδάφη της Ρωσίας ηρωίνη αξίας 4,5 δισ. ευρώ…
***
3ο) Τρομακτικά διαμορφώθηκαν τα στοιχεία για τη θνησιμότητα των παιδιών και μητέρων μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Η θνησιμότητα των παιδιών στον πρώτο χρόνο της ζωής τους έφτασε να είναι έως και 2 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.
Ο παιδικός πληθυσμός, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, είχε μειωθεί τουλάχιστον κατά 12%. Η μητρική θνησιμότητα στη Ρωσία καταγράφηκε έως και κατά τουλάχιστον 5 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.
Σημειώστε: Από τα μεγαλύτερα θύματα της ανατροπής στη Σοβιετική Ενωση, και όχι μόνο, ήταν τα παιδιά. Η ίδια η διευθύντρια της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, η Κάρολ Μπέλαμι, είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί, παρουσιάζοντας την έκθεση του 2004, ότι «η οικονομική ανάπτυξη (σ.σ. μετά το 1990) στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ απέκλεισε τα παιδιά».
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία (και πάλι της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ), ένα στα τρία παιδιά έφτασαν στην «μετακομμουνιστική» Ρωσία να ζει κάτω των ορίων της φτώχειας. Στις ρωσικές πόλεις να κυκλοφορούν πάνω από 2 εκατομμύρια «παιδιά του δρόμου», ενώ πάνω από 700.000 παιδιά να βρίσκονται σε ιδρύματα, «παρατημένα» από τις οικογένειές τους.
Και κάτι ακόμα: Κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία εξαφανίζονται πάνω από 30.000 παιδιά, τα οποία είτε καταλήγουν στη «βιομηχανία» λευκής σαρκός, την παιδική πορνεία, είτε θυσιάζονται στο εμπόριο οργάνων…

***

4ο) Η «σπουδαία», κατά ορισμένους, μεταβατική διαδικασία από το σοσιαλισμό στην άγρια «οικονομία της αγοράς» και στους «δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς», συνοδεύτηκε, κατά την πρώτη μόνο δεκαετία, από πρωτοφανή στην ιστορία αύξηση των κοινωνικών νοσημάτων, όπως είναι η φυματίωση, η σύφιλη, η ναρκομανία, οι μολυσματικές ηπατίτιδες.

Η θνησιμότητα από φυματίωση σε σύγκριση με το 1990 αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Από το 1990 έως το 1997 η νοσηρότητα από σύφιλη αυξήθηκε κατά 64 φορές.

Εν έτη 2015 μια ασθένεια που θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί, η φυματίωση, εμφάνισε 10,4 εκατομμύρια νέα κρούσματα παγκοσμίως. Όπως εξήγησε πριν από λίγο καιρό στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της ελληνικής Βουλής ο κ. Μιχάλης Κουμπής, (πρόεδρος της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας)
«ένα μεγάλο πρόβλημα επανεμφάνισης της φυματίωσης ήταν και η κατάρρευση υγειονομικών συστημάτων. Για παράδειγμα, η πρώην Σοβιετική Ένωση με τη διάλυσή της είχε και κατάρρευση του υγειονομικού της συστήματος και, εν συνέχεια, χιλιάδες κόσμου από τις χώρες αυτές όδευσε προς την Ευρώπη, κουβαλώντας μαζί και το πρόβλημα της φυματίωσης».
Μια ματιά στα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας πείθει ότι στο πλαίσιο του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα μόλις χρόνια της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης, εξαλείφθηκαν οι μολυσματικές ασθένειες. Αυτές που αναβίωσαν στη Ρωσία ακριβώς την επόμενη μέρα από την… «απελευθέρωσή της».

***

5ο) Ας μιλήσουμε, τώρα, για την «ελευθερία» της.. φτώχειας:
  • Σύμφωνα με τη ρωσική στατιστική υπηρεσία «Rosstat», εντός του 2015 ο αριθμός των Ρώσων, τα εισοδήματα των οποίων δεν ξεπερνούσαν το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, αυξήθηκαν σε σχέση με το 2014 κατά 6,7 εκατομμύρια άτομα και ανήλθαν στα 23 εκατομμύρια! Δηλαδή 1 στους 6 Ρώσους «ζούσε» – επισήμως – σε συνθήκες φτώχειας, που σημαίνει ότι δεν διέθετε ούτε καν τα 123 ευρώ μηνιαίως που έχουν ορίσει οι ρωσικές αρχές σαν όριο της φτώχειας στη χώρα…
  • Τρία χρόνια μετά, φέτος, εν έτει 2018, ο Ρώσος υπουργός Εργασίας Μαξίμ Τοπίλιν παραδέχτηκε ότι κάτω από το όριο της φτώχειας ζουν 20 εκατομμύρια Ρώσοι .
  • Η αλήθεια, όμως, είναι ακόμα χειρότερη: Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα (Δεκέμβρης 2018) του Ινστιτούτου Κοινωνικής Ανάλυσης & Πρόβλεψης της Ρωσικής Ακαδημίας Εθνικής Οικονομίας & Δημόσιας Διοίκησης (σημείωση: υπάγεται στο Κρεμλίνο) α) το 22% των Ρώσων βρίσκεται στην κατηγορία των φτωχών, στην οποία ανήκουν τα άτομα τα εισοδήματα των οποίων δεν τους επιτρέπουν να αποκτήσουν τίποτα περισσότερο από τα βασικά είδη διατροφής, β) το 35,6% των Ρώσων εντάσσεται στην κατηγορία του καταναλωτικού κινδύνου.
Σύμφωνα, δε, με τον διευθυντή του Ινστιτούτου Οικονομίας της ρωσικής Ακαδημίας Ρουσλάν Γκρίνμπεργκ «μόνο το 20% του ρωσικού πληθυσμού ζει άνετα. Για το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού η ζωή είναι απλώς μια μάχη επιβίωσης»…

***

6ο) Πάμε τώρα στην άλλη όχθη της… «ελευθερίας»: Σύμφωνα με την έκθεση (GlobalWealthReport) της CreditSuisse για το 2014:
Το 10% των πλουσιότερων ανθρώπων στη Ρωσία κατέχει το 85% του πλούτου της χώρας και από αυτούς το 1% των πλουσίων της χώρας κατέχει το 74% του συνολικού πλούτου της Ρωσίας! Η «επίδοση» κατατάσσει τη Ρωσία στη χώρα με τη μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα στον πλανήτη.
Επίσης: Σύμφωνα με την αξιολόγηση και κατάταξη των πλουσιότερων ανθρώπων της Ρωσίας, ο αριθμός των Ρώσων δισεκατομμυριούχων σε σχέση με το 2004 τριπλασιάστηκε και από τους 36 πήγε στους 111. Αυτοί οι 111 άνθρωποι – σε ένα πληθυσμό 143 εκατομμυρίων – κατέχουν το 20% σχεδόν του συνολικού πλούτου. Οι 20 πλουσιότεροι εξ αυτών διαθέτουν περιουσία άνω των 227 δισ. δολαρίων.

Επίσης: Το 2013 η αξία των περιουσιακών στοιχείων των 200 πλουσιότερων Ρώσων επιχειρηματιών είχε καταμετρηθεί στα 488,3 δισ. δολάρια, δηλαδή κατά 42 δισ. δολάρια περισσότερα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.

***

Αν μη τι άλλο, τα παραπάνω στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Εντούτοις, συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι ποτέ δε θα γίνουν τόσο «εντυπωσιακά» όσο «εντυπωσιακή» είναι η «επιστημοσύνη», η «αντικειμενικότητα» και η σαχλαμάρα εκείνων που τα βαφτίζουν μετάβαση στην… «ελευθερία» και στη… «δημοκρατία».

Υστερόγραφο: Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση που διενήργησε πριν λίγες μέρες το ανεξάρτητο ερευνητικό κέντρο Levada-Centr το ποσοστό των Ρώσων που νοσταλγούν την Σοβιετική Ένωση έχει εκτιναχθεί σήμερα στο 66%. Είναι το μεγαλύτερο ποσοστό που καταγράφηκε την τελευταία δεκαετία. Το 2017 το ποσοστό των Ρώσων που εξέφραζαν την λύπη τους για την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης έφθανε το 58% , ενώ επί δέκα συνεχή χρόνια δεν είχε υπερβεί το 61%. Η πρόσφατη αυτή δημοσκόπηση του Levada-Centr έδειξε επίσης ότι το 60% των Ρώσων πιστεύουν ότι η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί (αυτό το ποσοστό είναι το μεγαλύτερο των τελευταίων 13 ετών). Η πλειοψηφία αυτών που νοσταλγούν την Σοβιετική Ένωση είναι άτομα ηλικίας 55 ετών και άνω, ωστόσο από τα εντυπωσιακά στοιχεία της έρευνας είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια αυτού του τύπου οι διαθέσεις αυξάνονται αλματωδώς και μεταξύ των νέων ηλικίας 18-24 ετών.
---
---
*

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

Τι δουλειά είχε ο Ιωσήφ στη Βηθλεέμ;

*
stavrosx1
***
*
Ευαγγελιστές και καβγάς...

Ανδρέας Πετρουλάκης - Η Καθημερινή
του Πάσχου Μανδραβέλη

​Μέγας καβγάς ξέσπασε –πρωτίστως στα social media– για το τι δουλειά είχε ο Ιωσήφ στην Βηθλεέμ και τι έκανε μετά. Ο τσακωμός ξεκίνησε με μια ανάρτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη, ο οποίος έγραψε στο Twitter «Μετά τη γέννηση του Ιησού στην φάτνη της Βηθλεέμ, οι Εβραίοι γονείς του τον πήραν και πήγαν, ως πρόσφυγες στην Αίγυπτο για 12 χρόνια, για να γλυτώσει το λεπίδι του, διορισμένου από τους Ρωμαίους κατακτητές, Ηρώδη. Αυτά, για όσους ρατσιστές βρίζουν και αμφισβητούν τα περί προσφυγιάς» (23.12.2018).

Απάντησε ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αδωνις Γεωργιάδης –σιγά μην το άφηνε να πέσει κάτω– ότι «η Αίγυπτος και η Ιουδαία ανήκαν αμφότερες στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αν ήθελαν οι Ρωμαίοι να τους σκοτώσουν μπορούσαν και εκεί. Σταμάτα σε παρακαλώ να γράφεις ανοησίες. Είσαι ικανός σε λίγο να μας πεις ότι είσαι πρόσφυγας στις Βρυξέλλες» (24.12.2018), για να μπουκάρει και ο διαδικτυακός βραχίονας του ΣΥΡΙΖΑ left.gr καταλογίζοντας «χριστουγεννιάτικο θράσος» στον κ. Γεωργιάδη και αναφέροντας την υπενθύμιση Παπαδημούλη ότι «Ο @AdonisGeorgiadi με βρίζει γιατί θύμισα στους ρατσιστές, πως Ιωσήφ, Μαρία, Ιησούς, έζησαν 12 χρόνια προσφυγιάς στην Αίγυπτο για να γλυτώσουν το λεπίδι του Ηρώδη. Μέγα θράσος από τον διαφημιστή του βιβλίου “Οι Εβραίοι-Ολη η αλήθεια” του Πλεύρη! Καλά Χριστούγεννα σε όλες κ όλους!». Μετά μπήκαν κι άλλοι στον καβγά, βάζοντας τους Αραβες, τους «αραβόφωνους», τους Εβραίους και δεν ξέρουμε αν ανακάλυψαν και «εβραιόφωνους».

Είναι, δε, εκπληκτικό πως όλος αυτός ο τσακωμός για τις ιστορικές λεπτομέρειες σχετικά με τη γέννηση του Ιησού γίνεται παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ιστορικά τεκμήρια για τη γέννηση καθ’ αυτή. Υπάρχουν μόνο τα ευαγγέλια (τα τέσσερα επίσημα συν τα απόκρυφα), τα οποία όμως γράφτηκαν μισόν αιώνα μετά τη σταύρωση του Ιησού. Τα περί γέννησης, απογραφής, καταφυγής στην Αίγυπτο κ.λπ. βασίζονται σε πρώτους χριστιανικούς θρύλους, που αναπαρήγαγαν οι ευαγγελιστές χωρίς να το πολυψάξουν. Γι’ αυτό και τα ευαγγέλια εμπεριέχουν τρανταχτές διαφορές σχετικά με τα γεγονότα, όπως αναφέρει ο καθηγητής Ιστορίας Δημήτρης Κυρτάτας στην ενδελεχή μελέτη «Απόκρυφες Ιστορίες. Μύθοι και θρύλοι από τον κόσμο των πρώτων Χριστιανών» (εκδ. Αγρα). Η φυγή στην Αίγυπτο μνημονεύεται από τον Ματθαίο για να γλιτώσει το νήπιο «το λεπίδι του, διορισμένου από τους Ρωμαίους κατακτητές, Ηρώδη», όπως λέει ο κ. Παπαδημούλης. Αλλά ο Λουκάς λέει άλλα: Σαράντα μέρες μετά τη γέννηση ο Ιησούς μεταφέρθηκε στον Ναό της Ιερουσαλήμ.

Τρέχα, γύρευε δηλαδή και σε καβγά να βρισκόμαστε επειδή από τη χριστιανική παράδοση ξεχάσαμε το κυριότερο: Ειρήνη υμίν, τέτοιες μέρες...
---
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε ο stavrosx1
*

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018

Ποιος κλείνει λοιπόν τα εργοστάσια;

*
Ένωση Προσωπικού
Πρακτορείων Εφημερίδων
Αθηνών
***
*


Εξι χρόνια πριν, όταν βρισκόταν σε εξέλιξη η μεγάλη απεργία των εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία», η βρώμικη επίθεση που δέχονταν από την εργοδοσία, τους λιγοστούς απεργοσπάστες, την κυβέρνηση και τη συνδικαλιστική πλειοψηφία, είχε για αιχμή το «οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια». Ηταν η περίοδος που η προπαγάνδα των αφεντικών οργίαζε, έδειχνε τους εργάτες ως υπεύθυνους για το διαφαινόμενο κλείσιμο του εργοστασίου, με τα αστικά κανάλια και τις εφημερίδες να κουνούν το σκιάχτρο των «λουκέτων», απειλώντας τους εργαζόμενους να δεχτούν αδιαμαρτύρητα κάθε θυσία για να «σωθούν οι επιχειρήσεις», δηλαδή τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνταν και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, που στο κάλεσμα αλληλεγγύης των απεργών απαντούσε ότι «εμείς δεν θα καταντήσουμε "Χαλυβουργία", αντίθετα θα βάλουμε πλάτη για να μείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια...». Αυτά έλεγε και η πλειοψηφία της διοίκησης στο σωματείο της «Χαλυβουργικής», τα ίδια έλεγε και η πλειοψηφία στην Ομοσπονδία Μετάλλου, ρίχνοντας νερό στο μύλο της βρώμικης επίθεσης της εργοδοσίας. Σήμερα μένουν στο δρόμο και οι εργάτες της «Χαλυβουργικής», παρόλο που στο συγκεκριμένο εργοστάσιο εφαρμόστηκαν σχεδόν χωρίς κανένα εμπόδιο όλες οι αξιώσεις της εργοδοσίας: Απολύσεις, διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία, μειώσεις μισθών κ.ά. Ολα εκείνα δηλαδή τα μέτρα που υποτίθεται ότι θα έσωζαν την επιχείρηση και στο όνομα αυτής της «σωτηρίας» οι εργάτες τα αποδέχονταν, με τις ευλογίες των συνδικαλιστών της πλειοψηφίας.

* * *

Γιατί κλείνει λοιπόν η «Χαλυβουργική»; Προφανώς όχι επειδή οι εργάτες αντιστάθηκαν, ούτε επειδή είχαν παράλογες απαιτήσεις ή επειδή η εργοδοσία δεν εφάρμοσε μέτρα «διάσωσης» σε βάρος τους. Το εργοστάσιο κλείνει μετά από πολλές δεκαετίες λειτουργίας, στη διάρκεια των οποίων σημείωσε μεγάλη κερδοφορία, ενώ τώρα, λόγω διάφορων αιτιών (όξυνση του ανταγωνισμού διεθνώς κ.λπ.) η συνέχιση της λειτουργίας της δεν είναι πλέον συμφέρουσα γιατί δεν αποφέρει το προσδοκώμενο κέρδος, είτε επειδή υπάρχει προσανατολισμός να αλλάξουν αντικείμενο παραγωγής, επενδύοντας σε κλάδους που αποφέρουν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδος. Αυτός είναι ο σιδερένιος νόμος του καπιταλισμού και σε αυτό το έδαφος έχει διαμορφωθεί ένα πολυπλόκαμο νομικό πλαίσιο, που διευκολύνει αυτήν τη δραστηριότητα: Από τις πολύμορφες επιδοτήσεις για να «μετακομίζουν» επιχειρήσεις στα Βαλκάνια τα χρόνια πριν την κρίση, όταν επιδοτούνταν μέχρι και οι συσκευές φαξ των «εξωστρεφών» καπιταλιστών, μέχρι τις μνημονιακές διατάξεις που αφήνουν πλήρως εκτεθειμένους τους εργαζόμενους σε περίπτωση που ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης «χρεοκοπήσει» μια από τις επιχειρήσεις του.

* * *

Η «Χαλυβουργική» δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Παρόμοιες είναι κι άλλες περιπτώσεις εργοστασίων, που μάλιστα οι ορκισμένοι εχθροί της εργατικής πάλης τολμούν να παρουσιάζουν ως «θύματα των αγώνων». Ποιος δεν έχει ακούσει υπουργούς, μεγαλοδημοσιογράφους, ξεπουλημένους συνδικαλιστές και προφανώς τα μαντρόσκυλα της εργοδοσίας, τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, να λένε π.χ. για την «Pirelli», που δήθεν έκλεισε λόγω των «παράλογων απαιτήσεων» των συνδικαλιστών; `Η για τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη που «μαράζωσε», επειδή τάχα γίνονταν πολλές απεργίες και τα μεροκάματα ήταν ψηλά... Το παράδειγμα της «Χαλυβουργικής» προστίθεται στην «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία», που έκλεισε, παρόλο που οι εργάτες αποδέχτηκαν τις εκατοντάδες απολύσεις, με τον ιδιοκτήτη της τελικά να μεταφέρει τον κύριο όγκο της παραγωγής του στα Βαλκάνια, πριν σβήσει κάθε δραστηριότητα στον κλάδο. Η «Ζήμενς Ελλάς», που παρήγαγε τηλεπικοινωνιακό υλικό, έβαλε λουκέτο το 2008 στη Θεσσαλονίκη, γιατί οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να αποσυρθούν από τον κλάδο. Η «ΜΙSKO» έκλεισε το 1999 στην Πάτρα, όταν εξαγοράστηκε από την «Barilla» και οι νέοι ιδιοκτήτες αποφάσισαν ότι τους συνέφερε να μεταφέρουν αλλού την παραγωγική δραστηριότητα.

* * *

Το καπιταλιστικό κέρδος είναι επομένως το αποκλειστικό κριτήριο με το οποίο ανοίγει ή κλείνει μια επιχείρηση. Και το αποτέλεσμα στην προκειμένη περίπτωση είναι να κλείνει μια στρατηγικής σημασίας βιομηχανία, που σε άλλες συνθήκες, στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, θα μπορούσε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευημερία του λαού. Από την πορεία της «Χαλυβουργικής», όπως και συνολικά του κλάδου του Μετάλλου, οι εργαζόμενοι μπορούν να αντλήσουν πολύτιμα συμπεράσματα. Οι εξελίξεις αυτές αποδεικνύουν ότι η παραγωγή που στηρίζεται στην καπιταλιστική κερδοφορία είναι γεμάτη αδιέξοδα, που φορτώνονται στους ίδιους τους εργαζόμενους και σε όλο το λαό. Είναι εξελίξεις που βοηθούν να συνειδητοποιηθεί πιο πλατιά ότι το δικαίωμα στη δουλειά με δικαιώματα δεν χαρίζεται από κανέναν εργοδότη, από καμιά αστική κυβέρνηση. Και ότι χρειάζεται αποφασιστικός αγώνας, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και την πολιτική των κομμάτων της, για να περιφρουρήσουν ή να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι ακόμα και τα ελάχιστα. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μέσα κι απ' αυτό το παράδειγμα αναδεικνύεται η ανάγκη μιας άλλης μορφής οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό, στο πλαίσιο του οποίου θα διασφαλίζονται πλήρως και θα διευρύνονται διαρκώς τα εργατικά δικαιώματα, θα ικανοποιούνται ολόπλευρα οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε ο stavrosx1
*

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2018

Ποινικό αδίκημα η μη καταβολή του Δώρου Χριστουγέννων

*
stavrosx1
***
*



Για το Δώρο Χριστουγέννων στους εργαζόμενους η Υπουργική Απόφαση 19040/1981, όπως ισχύει σήμερα, ορίζει ότι:

• Το Δώρο Χριστουγέννων πρέπει να καταβληθεί μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου.

• Το επίδομα καταβάλλεται ολόκληρο, δηλαδή ένας πλήρης μισθός, εφόσον η σχέση εργασίας διήρκεσε ολόκληρη τη χρονική περίοδο από 1 η Μαΐου μέχρι 31 Δεκεμβρίου. Εάν η σχέση εργασίας διήρκεσε λιγότερο, καταβάλλονται 2/25 του μηνιαίου μισθού για κάθε 19 ημέρες εργασίας.

• Το Δώρο Χριστουγέννων υπολογίζεται επί των πράγματι καταβαλλομένων αποδοχών κατά την δεκάτη Δεκεμβρίου, προσαυξάνεται δε με τη νόμιμη κατά Κυριακές και αργίες εργασία, ως και τη νόμιμη υπερωριακή και νυχτερινή εργασία, εφόσον παρέχονται κατά τρόπο τακτικό και μόνιμο.

• Δώρο δικαιούνται αναλόγως του αριθμού των ημερών εργασίας τους όσοι εργάστηκαν τη χρονική περίοδο από 1ης Μαΐου μέχρι 31η Δεκεμβρίου με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου.

• Στον εργάσιμο χρόνο συνυπολογίζεται ο χρόνος αποχής από την εργασία των γυναικών προ και μετά τον τοκετό, ενώ οι εργαζόμενοι που ήταν ασθενείς δικαιούνται του Δώρου ανάλογα με τη διάρκεια της εργασιακής τους σχέσης, αφού όμως αφαιρεθούν οι ημέρες ασθενείας, για τις οποίες έλαβαν επίδομα ασθενείας.

• Η μη καταβολή του Δώρου συνιστά ποινικό αδίκημα, το οποίο διώκεται κατά τη διαδικασία του αυτοφώρου σύμφωνα με τον Α.Ν. 690/45, όπως αντικαταστάθηκε με το αρ.8 παρ.1 του Ν. 2336/95. Με βάση την προαναφερόμενη διάταξη, κάθε εργοδότης ή διευθυντής ή επιτετραμμένος ή με οποιονδήποτε τίτλο εκπρόσωπος οποιασδήποτε επιχείρησης, εκμετάλλευσης ή εργασίας, ο οποίος δεν καταβάλλει εμπρόθεσμα στους απασχολούμενους σε αυτόν τις οφειλόμενες αποδοχές του Δώρου Χριστουγέννων, τιμωρείται κατόπιν μηνύσεως των ενδιαφερομένων ή των οργάνων του Υπουργείου Εργασίας (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) ή της οικείας Αστυνομικής Αρχής ή της οικείας επαγγελματικής οργάνωσης των εργαζομένων, με φυλάκιση μέχρι έξι (6) μήνες και χρηματική ποινή.

Οι διατάξεις του θεσμικού πλαισίου για τα δώρα εορτών είναι δημοσίας τάξεως, με συνέπεια να μην επιτρέπεται και να είναι άκυρη κάθε αντίθετη ρητή ή σιωπηρή συμφωνία, καθώς και η παραίτηση του εργαζόμενου από την αξίωση καταβολής τους.
---
*

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

Σε είδα εκεί, στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας...

*
stavrosx1
***
*



Σε είδα,
Στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Είσαι ψηλή, καστανόξανθη και με τέλειες αναλογίες, όπως αρμόζουν σε μια νεοδημοκράτισσα. Φορούσες στενό γαλανόλευκο ταγέρ στα χρώματα της τιμημένης σημαίας μας, μπλε φουλάρι και καρφίτσα «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Και σικ και πατριώτισσα! Κάτι ανάμεσα σε Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου και Ελίζα Βόζενμπεργκ. Κρατούσες τις δύο εφημερίδες της παράταξής μας, τον Φιλελεύθερο και το Μακελειό. Τι ψαγμένη νέα! Σκέφτηκα. Συνδυάζει τη διανόηση με τη λαϊκότητα, όπως ακριβώς και το κόμμα μας. 

Παρακολουθούσες με προσοχή την ομιλία του προέδρου μας, του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν στο σημείο που υποσχέθηκε δύο χιλιάδες ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται. Μια σπίθα, ένας ερωτισμός γεννήθηκε αναμεταξύ μας. Καθόλου τυχαία, πιστεύω. Έχουμε χρέος να σώσουμε το έθνος μας από την πληθυσμιακή συρρίκνωση και την αλλοίωση από τους λαθρομετανάστες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο αφροδισιακό για κάθε δεξιά νέα και νέο.

Εκεί όμως που έδειξες τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό ήταν στην ομιλία του Αντώνη Σαμαρά. Ιδίως στα σημεία που τα έχωνε στην επάρατο Αριστερά. Σηκώθηκες όρθια και φώναζες με πάθος πατριωτικά συνθήματα: «Στο Βίτσι και στο Γράμμο σας θάψαμε στην άμμο», «Αναρχικοί και μπολσεβίκοι, αυτή η γη δεν σας ανήκει». Από εκεί κατάλαβα ότι μάλλον ανήκεις στην πατριωτική – λαϊκή πτέρυγα της ΝΔ. Εγώ είμαι της φιλελεύθερης - δημοκρατικής τάσης. Ξεκίνησα από το ΛΑΟΣ, έχω ψηφίσει και τρεις φορές Χρυσή Αυγή αλλά με κέρδισε ο αυτοδημιούργητος αντικρατιστής Κυριάκος Μητσοτάκης με το στιβαρό του πρόγραμμα υπέρ της επιχειρηματικότητας, της αριστείας, του νόμου και της τάξης. 

Πιστεύω ότι ταιριάζουμε πολύ, ανέκαθεν άλλωστε η ΝΔ συνδύαζε αρμονικά το λαϊκό – πατριωτικό στοιχείο με το φιλελεύθερο. Από τη στιγμή που σε είδα δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Μας φαντασιώνομαι να δίνουμε μαζί τον όμορφο αγώνα κατά της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς. Να κάνουμε πατριωτικό έρωτα υπό τους γλυκούς ήχους της μουσικής του Σταμάτη Σπανουδάκη και του "Μακεδονία ξακουστή" και ύστερα να χαλαρώνουμε βλέποντας εκπομπές του Άδωνι Γεωργιάδη. Να κάνουμε πολλά παιδιά και να τα στείλουμε όλα σε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή τα σκυλάκια μας στο φροντιστήριο του Άδωνι να μάθουν αρχαία ελληνικά. Να καθαρίσουμε τα Εξάρχεια από τους κουκουλοφόρους και να σώσουμε τη Μακεδονία μας από τους εθνομηδενιστές. Όσο το σκέφτομαι τόσο βεβαιώνομαι ότι πρέπει να είμαστε μαζί.

Αν με διαβάζεις στείλε μου μήνυμα στο aristos_autodimiourgitos1453@mail.com. Προσμένω με πατριωτική αγωνία.

---
---
*

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018

Η εικόνα της εγχώριας δημοσιογραφίας

*
stavrosx1
***
*

«Είναι πολύ αργά, το λάθος έχει γίνει»:
Γιατί φτάσαμε σε τέτοιο σημείο
εκφυλισμού των ελληνικών ΜΜΕ;





Ο καθηγητής του Παντείου Δ. Χριστόπουλος γράφει για την εικόνα της εγχώριας δημοσιογραφίας με αφορμή το βιβλίο «Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας» του Γ. Παντελάκη 

Κάτι πήγε λάθος, πολύ λάθος, από τότε που, στα τέλη της δεκαετίας του 80, κάποιοι καλοπροαίρετοι φιλελεύθεροι συμπολίτες μας συνηγορούσαν υπέρ της απαλλαγής από το κρατικό μονοπώλιο της ραδιοφωνίας και τηλεόρασης.

Το 1986, στο βιβλίο του Κράτος και Ραδιοτηλεόραση ο Ν. Αλιβιζάτος έβρισκε απολύτως φυσικό το ότι ο συντακτικός νομοθέτης της μεταπολίτευσης έθεσε την ραδιοτηλεόραση υπό τον έλεγχο του κράτους καθώς δεν θα μπορούσε να εμπιστευθεί τον ανταγωνισμό των ιδιωτικών φορέων στο τομέα αυτό. Ο Αλιβιζάτος δεν ήταν κρατιστής, αλλά ένας αριστερός φιλελεύθερος δημοκράτης. Τους κινδύνους τους έβλεπε. Σε λίγα χρόνια από τότε που δημοσιεύθηκε το παραπάνω βιβλίο είχαμε την απόλυτη ανατροπή, της οποίας τα αποτελέσματα βιώνουμε σήμερα.

Εδώ νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με μια κλασική περίπτωση ετερογονίας των σκοπών, της περίφημης εγελιανής «πανουργίας του Λόγου».

Για την περίφημη αυτή αρχή, ο Ε. Παπανούτσος έγραφε το 1961 σε μια επιφυλλίδα του στο Βήμα:

«Παρά τις προθέσεις των φορέων της μεταβολής και παρά το πρόγραμμά τους, το φανερό ή το αφανές, το ευθύ ή το πλάγιο, το συνεπές ή το ασυνεπές, κ.ο.κ., ενεργούν κάτω από την επιφάνεια των γεγονότων άπειροι άλλοι σταθμητοί και προβλεπτοί ή αστάθμητοι και απρόβλεπτοι παράγοντες που δίνουν άλλη κατεύθυνση στο ρεύμα της ιστορίας και το βγάζουν από την προσχεδιασμένη κοίτη του. Είναι ο περίφημος νόμος στον οποίο ο W. Wundt έδωσε το όνομα της «ετερογονίας των σκοπών». Ο Hegel θα τον έλεγε «Λόγο της ιστορίας» (σοφία ή πανουργία της)¹.

Κοινώς, στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα με αποτέλεσμα η αρχική παρεκτροπή να καταλήξει στον πλήρη εκτροχιασμό της ενημέρωσης. Έτσι σήμερα είναι αφελές -κουτό μάλλον- να μιλάμε για την ελευθερία των ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ χωρίς να τη συμπληρώνουμε από τη σύστοιχη σε αυτήν ελευθερία απέναντι σε αυτά τα ΜΜΕ. Μια τέτοια ελευθερία προϋποθέτει τον δημόσιο έλεγχό τους, στο κανονιστικό περιεχόμενο του οποίου μόλις πριν λίγο καιρό καταλήξαμε με οδυνηρή καθυστέρηση.

Τουλάχιστον, εφεξής κάτι έχουμε που μπορεί να υλοποιεί τη ρυθμιστική οδό που ακολούθησε το Σύνταγμα του 2001, διακρίνοντας σαφώς τις εφημερίδες από την ραδιοτηλεόραση. Οι εφημερίδες είναι ελεύθερες (Άρθρο 14) ενώ η ραδιοτηλεόραση υπάγεται ρητά στον άμεσο έλεγχο του κράτους υπό την έννοια της εποπτείας που ασκείται για λογαριασμό του (Άρθρο 15) από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Ο έλεγχος αυτός κρίθηκε απαραίτητος προκειμένου να διασφαλισθούν τρεις βασικές και ρητά αναφερόμενες συνταγματικές αρχές: η ισότητα, η αντικειμενικότητα και η ποιότητα. Αυτή η διάκριση αποδίδεται αφενός στον πιο άμεσο και επιδραστικό χαρακτήρα του μέσου της τηλεόρασης αλλά και αφετέρου στο ότι η συχνότητα από την οποία εκπέμπεται ο λόγος θεωρείται κατεξοχήν δημόσιο αγαθό.

Με άλλα λόγια, κατά το Σύνταγμα μας, οι εφημερίδες μπορούν ως και προπαγάνδα να ασκούν διότι έτσι επιβάλλει η ελευθερία της έκφρασης. Τα κανάλια όμως, δεσμεύονται για την τήρηση των παραπάνω συνταγματικών αρχών. Εδώ λοιπόν η αποτυχία είναι παταγώδης!

Γιατί όμως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;

Νομίζω ότι με αν κάποιος συνδύαζε την καλή προαίρεση με την αρετή της σωφροσύνης και της προνοητικότητας, τότε στα τέλη της δεκαετίας του 80 όταν όλα ξεκίνησαν, θα προέβαινε σε διαφορετικές σταθμίσεις σε βάρος της καλής προαίρεσης και της πίστης στην ιδιωτική ελευθερία. Και αυτό διότι ένας καπιταλισμός με τα χαρακτηριστικά του ελληνικού κυρίως σε ό,τι αφορά στις σχέσεις ιδιωτικού και δημοσίου δύσκολα θα μπορούσε να βολευθεί με άλλη έκβαση από τον εκτραχηλισμό που ακολούθησε.

Η ετερογονία των σκοπών ως προς την ίδρυσης της ιδιωτικής τηλεόρασης αποδίδεται σε παράγοντες απολύτως "σταθμητούς και προβλεπτούς" και όχι "αστάθμητους και απρόβλεπτους" για όσους είχαν επίγνωση της επερχόμενης τερατογέννεσης, όπως ακριβώς ο Αλιβιζάτος του '86. Τα πράγματα, εντός της δεκαετίας του 90, αλλάξανε και μάλιστα με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου πλέον είχε γίνει σαφές ότι το κρατικό μονοπώλιο στην ραδιοτηλεόραση δεν θα μπορούσε να αντέξει στις πιέσεις του ιδιωτικού τομέα. Ανήκει στις σφαίρα των απρόσφορων ιστορικών υποθέσεων, "τι θα είχε γίνει αν" οι εξελίξεις είχαν προετοιμαστεί διαφορετικά. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι, όπως δρομολογήθηκαν, δύσκολα θα είχαν καταλήξει αλλού.

Ο Γιάννης Παντελάκης στο βιβλίο του Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας – 20+1 ιστορίες κιτρινισμού (Εκδ. Θεμέλιο, 2018) ανθολογεί αυτή την πορεία του δραστικού εκφυλισμού με περιστατικά που, αν μη τι άλλο, δείχνουν τη θλιβερή συνέχεια του φαινομένου. Θέλει σκέψη πόσο χρειάζεται κανείς να επιχειρηματολογήσει ορθολογικά για όλα αυτά που παρουσιάζει στο βιβλίο του ο Παντελάκης. Από τη μια πλευρά παρέλκει, διότι το αίσχος ξεχειλίζει· από την άλλη όμως είναι αναγκαίο. Διότι αυτές οι ιστορίες κιτρινισμού δεν είναι μόνες τους ή μεμονωμένες, ούτε ακριβώς ενημερωτικά υποπροϊόντα.

Από την εκπομπή ενός Μάκη Τριανταφυλλόπουλου -πρόσωπο που έχει εύλογα την τιμητική του στο βιβλίο- έχουν σουλατσάρει πολλά και υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη, αριστεροί και δεξιοί. Κάποιοι έπιασαν στασίδι εκεί. Αριστεροί και δεξιοί. Κάπως δημιουργήθηκε ο «Μάκης» στον ιδιωτικό τηλεοπτικό ορίζοντα της δεκαετίας του '90. Ο «Μάκης» έγινε, δεν γεννήθηκε.

Από το βιβλίο του Παντελάκη αναδεικνύεται με θλιβερό τρόπο πως αυτές οι πρακτικές δοκιμάζουν τις αντοχές μας, τον εθισμό μιας κοινωνίας στην έξη και στη διαπόμπευση. Σε τελευταία ανάλυση, δοκιμάζουν το πολίτευμα. Εκεί ποντάρουν, εκεί έχουν κερδίσει, εκεί πιθανώς και να χάσουν... Όσο τις αποδεχόμαστε ή τις ανεχόμαστε, ο κανιβαλισμός – του Μάκη, της Αυριανής, των ριάλιτι, της Ράγιου και τόσων άλλων - θα νικάει την πολιτική μας κοινότητα.

Αλλά, πού ακριβώς θα δοκιμαστούμε; Αν διαμαρτυρόμαστε μόνο δείχνοντας αλληλεγγύη στους "δικούς μας", τότε είμαστε αναξιόπιστοι, καθώς αποδεχόμαστε με συγκατάβαση την διαπόμπευση των αντιπάλων. Στη διαπόμπευση αυτών, των αντιπάλων, θα δοκιμάσουμε την ειλικρίνειά μας, τη δύναμή μας να τελειώνουμε με τους ανθρωποφάγους. Όταν, στις δημοτικές εκλογές του 2014, ο Μ. Τριανταφυλλόπουλος απείλησε με τη δημοσιοποίηση βίντεο του Γ. Σακελλαρίδη, υποψηφίου της Ανοιχτής Πόλης, παράταξης που υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Δήμο Αθηναίων, η αντίδραση ενός σημαντικού τμήματος του πολιτικού φάσματος ματαίωσε τα σχέδια του εκβιαστή.

Το όχι μακρινό 2008, τα τότε φιλαράκια, Θ. Αναστασιάδης και Μ. Τριανταφυλλόπουλος δημοσιοποίησαν στην εφημερίδα τους ερωτικές περιπτύξεις του γενικού γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού Ζαχόπουλου. Ως Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, το διοικητικό συμβούλιο της οποίας είχα τότε την τιμή να προεδρεύω, είχαμε εκδώσει ένα δελτίο Τύπου με τίτλο «Φτάνει πια!». Λέγαμε πως "σε δικαιοκρατούμενες χώρες είναι ανεπίτρεπτη η διαπόμπευση οποιουδήποτε ανθρώπου. Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της προσωπικότητας, της τιμής, της αξιοπρέπειας και της προσωπικής του ζωής. Καμία σκοπιμότητα, κανένα 'δημοσιογραφικό ενδιαφέρον' δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον δημόσιο εξευτελισμό του". Φτάνει πια με την εξαχρείωση του δημόσιου βίου και την εξοικείωση του κόσμου με τις ευτελέστερες και πιο νοσηρές πρακτικές διαπόμπευσης και ωμού εκβιασμού.

Ο εκβιαστής όμως θα ξαναρχόταν, αν έβρισκε αυτιά ανοιχτά. Ξαναχτύπησε το 2016, δημοσιοποιώντας υποκλαπέντα σπαράγματα συνομιλιών ερωτικού περιεχομένου ανώτατου δικαστή ο οποίος διόλου τυχαία φυσικά, την εποχή εκείνη θεωρούσε αντισυνταγματική την προτεινόμενη τότε ρύθμιση περί των τηλεοπτικών. Και βρήκε δυστυχώς αυτιά ανοιχτά και ανταπόκριση, σε (μικρή μεν αλλά ιστορική) εφημερίδα της Αριστεράς, η οποία τα χρησιμοποίησε, αναδεικνύοντας το υποτιθέμενο"σκάνδαλο. Και ακόμα χειρότερα, θεσμικά, βρήκε ευήκοον ους όταν ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης όχι μόνο διαβίβασε στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου τα στοιχεία για να διερευνηθεί αν τελέστηκαν αξιόποινες πράξεις με τη δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων, ως όφειλε, αλλά ταυτόχρονα, ως μη όφειλε, διέταξε και πειθαρχική έρευνα, εις βάρος του δικαστικού, δικαιώνοντας ουσιαστικά τον «Ζούγκλα».

Το 2013, ένας μεγάλος Αυστραλός ιστορικός, ο Christopher Clark, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Υπνοβάτες: πώς η Ευρώπη πήγε στον πόλεμο το 1914. Στο βιβλίο αυτό, ο Clark περιγράφει την αμεριμνησία των Ευρωπαίων ενώπιον του κακού σπυριού που σωρεύονταν και έσπασε μολύνοντας τη Γηραιά Ήπειρο και τον κόσμο ένα χρόνο αργότερα.

Κάπως έτσι νιώθω κι στο προκείμενο: το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς τα υπο-προϊόντα ως τέτοια. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι ηδονοβλεψίες, είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των υπνοβατών. Αυτών που κοιμούνται όρθιοι κι αμέριμνοι περπατώντας προς τον εκφασισμό. Τότε η νόσος δείχνει τις διαστάσεις της: ενταγμένη σε μια κοινότητα η οποία με συγκατάβαση την έχει φυσικοποιήσει.

Να το πω αλλιώς: όσο στην Κέρκυρα σκοτώνεται ηλικιωμένος Αλβανός από Έλληνα με τατουάζ τη σβάστικα και τηλεοράσεις κι εφημερίδες σφυρίζουν αδιάφορα, όσο η δολοφονία Κατσιφά προκαλεί τέτοια ανεμπόδιστη εθνικιστική φρενίτιδα που φτάνει ως και το σημείο ενός λεπτού σιγής στο Κοινοβούλιο μας, τόσο τα φαινόμενα που χρησιμοποίησε ο Παντελάκης ως πρώτη ύλη για το βιβλίο του δεν θα είναι συμπτώσεις, αλλά συμπτώματα μιας κοινωνίας που απλώς από την ηδονοβλεψία γλιστρά ανώδυνα στην υπνοβασία απέναντι στον εκφασισμό της.

Το βιβλίο του Παντελάκη δεν είναι λοιπόν μόνο μια μαρτυρία απέναντι στον εκφυλισμό της δημοσιογραφίας, είναι και μια πρόσκληση να ανοίξουμε τα μάτια μας ανοιχτά διότι υπνοβατώντας πάμε κατά διαόλου. "Είναι πολύ αργά, το λάθος έχει γίνει" έγραψε σε ένα από τα απαισιόδοξα έξοχα τραγούδια του ο Άκης Πάνου που τραγούδησε ο Μενιδιάτης το 1976. Μάλλον έχει δίκιο, επί του προκείμενου. Από την άλλη, δεν βλέπω πάντως τι άλλο μπορούμε να κάνουμε από το να παλεύουμε. Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας είναι ένα όπλο στη φτωχή μας φαρέτρα.
---
Info
Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου και πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
1. Το απόσπασμα παρατίθεται από το Ν. Σαραντάκο σε "Η ετερογονία και ο Αριστοτέλης": https://sarantakos.wordpress.com/2013/01/23/heterogony/ 
---
---
*