... η κυρία και οι κύριοι... επικριτές της !..

*

Γιάννης Παντελάκης

***
*

Οι επικριτές της κυρίας...

Μερικές φορές νιώθω περίεργα. Όταν εμφανίσθηκε η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου να δηλώνει αντισυστημική και φίλη του ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσα και εγώ να σχολιάσω την απόλυτη αυτή αντίφαση. Ένας ανθρωπος δηλαδή με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, συγκεκριμένο πολιτικό παρελθόν και πορεία, άμετρες φιλοδοξίες και ταυτισμένος με τη θλιβερή, αδιαφανή και πολυέξοδη ιστορία των Ολυμπιακών, ένας άνθρωπος του συστήματος που οδήγησε τη χώρα ως εδώ, ξαφνικά μας είπε πως βρίσκεται απέναντι από αυτό. Δεν μετάνιωσα γι' αυτό, την κριτική για τη συγκεκριμένη κυρία δηλαδή. Το αντίθετο.

Ένιωσα περίεργα, γιατί μαζί μ’ εμένα έσπευσαν να σχολιάσουν αρνητικά (είτε με άρθρα στο διαδίκτυο, είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) και πολλοί άλλοι ακόμα. Και ανάμεσα στους πολλούς αυτούς και διάφοροι (συνάδελφοί μου, αλλά όχι μόνο), οι οποίοι είχαν ωφεληθεί από την κυρία. Άνθρωποι, οι οποίοι στο μεγάλο εκείνο πάρτι που προηγήθηκε των Ολυμπιακών, είχαν βρεθεί πλάι της με παχυλούς μισθούς, με φοβερά προνόμια και με σχεδόν καθημερινούς ύμνους για το «θεάρεστο έργο που ανέλαβε να φέρει σε πέρας». Όλα αυτά με δημόσια χρήματα βέβαια, η κυρία Αγγελοπούλου -και όσοι έτρεξαν την ιστορία των πολυδάπανων Ολυμπιακών- με δικά μας χρήματα κινήθηκαν. Πολλά δισεκατομμύρια τα οποία δανειζόταν η χώρα.

Μαζί με όλους τους παρατρεχάμενους της κυρίας σ' εκείνη την ιστορία των Ολυμπιακών, ήταν και σχεδόν όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Σχεδόν. Οι περισσότεροι κολάκευαν την πρόεδρο, την οποία όχι απλά διόριζαν σε μια ισχυρή θέση και της έδιναν εν λευκώ σχεδόν τη διαχείριση των Ολυμπιακών, αλλά και την παρότρυναν να συνεχίσει ν' ασχολείται με τα δημόσια πράγματα της χώρας. Και σήμερα, αρκετούς από αυτούς, τους βλέπω να την επικρίνουν επειδή δήλωσε την υποστήριξή της στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι στα δικά τους κόμματα.

Με κάποιο τρόπο, όλοι όσοι βρέθηκαν κριτικά απέναντι στην επανεμφάνιση της κυρίας, ταυτίστηκαν. Βρέθηκαν στην ίδια ομάδα. Και τα χλωρά και τα ξερά. Όπως συμβαίνει άλλωστε συνήθως. Ιδιοτελείς και μη, απέναντι στον... κοινό εχθρό. Και αναρωτιέμαι, πώς πρέπει να λειτουργεί κάποιος σ' αυτές τις περιπτώσεις. Να μη μιλάει για να μην ταυτιστεί και μ' εκείνους που άλλοτε υμνούσαν την κυρία; Ή να ασκεί όποια κριτική νομίζει, με τον κίνδυνο πάντα αυτής της ταύτισης;

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... οι γενναίοι του Σταύρου Μπρανκαλεόνε ...

*

Γιώργος Ανανδρανιστάκης

***
*

Στην Ελλάδα είσαι

ό,τι σε δηλώσει ο Μπόμπολας

Μέχρι τώρα νόμιζα ότι επανάσταση είναι να τα βάζεις με τον βασιλιά της Γαλλίας, με τον τσάρο της Ρωσίας, να παίρνεις τους συντρόφους σου και να πολεμάς στα βουνά της Βολιβίας με τον στρατό και την CIA και άλλα παρόμοια. Α πα πα, αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια, παρωχημένες πρακτικές, παρωχημένων χρόνων. Στις μέρες μας, επανάσταση είναι να αφήνεις τη μεταμεσονύχτια εκπομπή σου του Μega, να εγκαταλείπεις το πολυτελές εστιατόριό σου, να μαζεύεις τους φίλους και να φτιάχνεις ένα κόμμα θερμοκηπίου, προστατευμένο και παραχαϊδεμένο. Και να μας απειλείς ότι αν δεν σου δώσουμε 5% ή 10%, θα σηκωθείς και θα φύγεις.

«Έκανα την επανάστασή μου», αποκάλυψε ο Σταύρος Θεοδωράκης στον Νίκο Χατζηνικολάου. Φράση τετριμμένη, που αποκαλύπτει κάποια αιφνίδια μεταστροφή του βίου: έκανα την επανάστασή μου, έβαψα τα μαλλιά μου κόκκινα, ανέβηκα για κάμπινγκ στο βουνό, άρχισα να ακούω.. Ιάννη Ξενάκη κ.ο.κ. Ο κ. Θεοδωράκης δεν εννοεί κάτι τέτοιο, δεν αναφέρεται σε κάποια αιφνίδια μεταστροφή, θεωρεί ότι κάνει επανάσταση πραγματική, ανέστη υπέρ υμών, για να μας σώσει, κατά τας γραφάς, από τα δεινά του παλαιού κόσμου. Κι ο Σταύρος παιδί του παλαιού κόσμου είναι και μάλιστα από τα κακομαθημένα. Δεν βαριέσαι όμως, στην Ελλάδα είσαι ό,τι σε δηλώσει ο Μπόμπολας.

Το μεγάλο μειονέκτημα του Θεοδωράκη είναι η καταφανέστατη αλαζονεία του. Τον βλέπεις και λες να ένα ψώνιο, ένας καβαλημένος, ένας Δελαπατρίδης με σακίδιο (Αρμάνδος Δελαπατρίδης, υπάλληλος συμβολαιογραφείου από τη Μυτιλήνη, που ήρθε στην Αθήνα το 1925 και έγινε διάσημος εκφωνώντας πολιτικούς λόγους ανεβασμένος σε σκαμνί).

Η αλαζονεία είναι η αδυναμία του Σταύρου, είναι όμως και η δύναμή του, φαντάζει ως ο ιδανικός ηγέτης για χιλιάδες ανθρώπους που όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν Σταύροι και Σταυρούλες. Αυτή είναι η κρίσιμη μάζα που δίνει πολιτικό οξυγόνο στο Ποτάμι, ο Σταύρος το λέει «ριζοσπαστικό Κέντρο», άλλοι το λένε «εξτρεμιστικό Κέντρο». Εντάξει, δεν θα τα χαλάσουμε στο όνομα. 

Δείτε τα σάιτ, τα μπλογκ, τα τουίτερ και τα φέισμπουκ και θα καταλάβετε τι εννοούμε όταν ομιλούμε για «εξτρεμιστικό Κέντρο». Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο θεωρούν ότι είναι έξυπνοι, διορατικοί, επιτυχημένοι, όμορφοι, μορφωμένοι, ξέρουν ποια είναι τα καλύτερα μπαρ, τα καλύτερα εστιατόρια, οι καλύτερες παραστάσεις, οι καλύτεροι δίσκοι. Ορδές φανατικών που νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα από τους αναπαραγωγικούς αδένες και ως εκ τούτου περιφρονούν όλους όσοι δεν είναι σαν αυτούς. Ξορκίζουν οτιδήποτε λαϊκό, μαζικό, συλλογικό και ομνύουν στη μεταφυσική δύναμη του ατόμου -μεικτά ραμφάκια, χωρίς τις γνώσεις του Ράμφου-, έχοντας ως πρότυπο μια κοινωνία εκλεκτών, που θα αποτελείται από τους ίδιους, του φίλους τους και τους φίλους των φίλων τους.

Αυτός είναι, Σταύρο μου, ο στρατός σου. Δυστυχώς για σένα, διότι με κάτι τέτοιους χειμερινά ανάκτορα δεν πρόκειται να δεις, το πολύ - πολύ να φτάσεις μέχρι τη Βαλαωρίτου για έναν στρέτο.

---

*

... μάθε παιδί μου (να διαβάζεις την) Ιστορία ...

*

Περικλής Κοροβέσης

***
*

Η Ιστορία ως εργαλείο...

... η μάχη του Δνείπερου (αναπαράσταση) ...

Από το 2011 στα γαλλικά λύκεια διδάσκεται στο μάθημα της Ιστορίας: «Οι ολοκληρωτισμοί του 20ού αιώνα». Εκ πρώτης όψεως αυτό το κεφάλαιο της Ιστορίας μοιάζει δημοκρατικό. Είναι όμως έτσι;

Ο ναζισμός, ο φασισμός και ο κομμουνισμός, όλα είναι στο ίδιο κεφάλαιο. Αποτελούν μια ομοούσια και αδιαίρετη τριάδα. Και ο άριστος ο μαθητής δεν θα καταλάβει ποτέ γιατί η κομμουνιστική ΕΣΣΔ πολέμησε τόσο σκληρά τον ναζισμό. Στο σχολειό, όλοι πρέπει να παίρνουμε ως σωστό αυτό που λένε οι δάσκαλοι. Αν έχεις μια άλλη άποψη, όσο σωστή και να είναι, τότε μένεις στην ίδια τάξη. ‘Η θεωρείσαι ανεπίδεκτος μαθήσεως.

Ο γνωστός ιστορικός Ενζο Τραβέρσο υποστηρίζει πως αυτή η αντίληψη είναι ένα εργαλείο για να «νομιμοποιηθεί η θριαμβεύουσα Δύση». Δηλαδή ο μαφιόζικος αρπαχτικός καπιταλισμός να αποτρέψει ακόμα και την ελάχιστη κοινωνική αλλαγή. Και αυτά στη δημοκρατική Γαλλία που δεν αποκλείεται να μας δώσει μια ακροδεξιά κυβέρνηση με τη Μαρίν Λεπέν. Και κάτι προσωπικό. Εγώ υπήρξα άριστος μαθητής. Μου πήρε δεκαετίες να ξεμάθω ό,τι είχα μάθει στο σχολειό. Και ακόμα μένω έκπληκτος με το πόσα στραβά έχω στο μυαλό μου.

Αλλά δεν είναι μόνο το σχολειό. Είναι και οι κυριαρχούσες απόψεις της κοινωνίας. Αν πεις τη δική σου αλήθεια, που είναι διαφορετική από των άλλων, σε τρώει ο λύκος. Κατά κανόνα η άγνοια και η βλακεία είναι τα σίγουρα καταφύγια που έχουν οι άνθρωποι. Είναι πιο εύκολο να πιστέψεις έναν μύθο, από ό,τι να αναλύσεις την πραγματικότητα. Γιατί αυτό είναι επώδυνο. Προτιμούμε να έχουμε ψευδείς βεβαιότητες, γιατί αυτή είναι η άμυνά μας. Και ψηφίζουμε αυτά που ψηφίζουμε.

Ενας από τους μύθους που είχα εγώ στο μυαλό μου, όπως και πολλοί άλλοι, ήταν πως η απόβαση στη Νορμανδία και ο ρόλος των ΗΠΑ ήταν καθοριστικά για τη συντριβή του ναζισμού. Αν δούμε τα ακριβή ιστορικά στοιχεία, έχουμε εκπληκτικά ευρήματα. Να τα δούμε από κοντά. Το 1939 ο Χίτλερ κάνει μια χαψιά όλη την Τσεχοσλοβακία. Ο Ρούσβελτ λίγο αργότερα δηλώνει πως η χώρα του θα μείνει ουδέτερη σε αυτόν τον πόλεμο. Εναν χρόνο νωρίτερα ο εθνικός ήρωας των ΗΠΑ, ο Λίντμπεργκ -είχε διασχίσει με το αεροπλάνο του τον Ατλαντικό μόνος και χωρίς στάση- πήρε το υψηλότερο παράσημο από τα χέρια του ίδιου του Γκέρινγκ. Φιλοναζί ο ίδιος υποστηρίζει: «Οι ΗΠΑ πάνω απ’ όλα». Και προτιμούσε μια συμμαχία με την Αγγλία ή τη Γερμανία, ενάντια στην άθεη και βάρβαρη ΕΣΣΔ. Αλλά και ο Τρούμαν δεν πήγαινε πίσω. Την ίδια εποχή δηλώνει: «Αν δούμε πως η Γερμανία κερδίζει θα βοηθήσουμε τους Ρώσους. Αλλά αν η Ρωσία κερδίζει θα βοηθήσουμε τους Γερμανούς. Και αυτό για να σκοτωθούν μεταξύ τους όσο γίνεται περισσότερο».

Το 1941, τα ναζιστικά στρατεύματα πολιορκούσαν για έξι μήνες τη Μόσχα. Οι ΗΠΑ, πάντα ουδέτερες ακόμα και μετά την καταστροφή του στόλου τους στο Περλ Χάρμπορ. Επρεπε η ναζιστική Γερμανία να τους κηρύξει τον πόλεμο, σαν προσφορά στη σύμμαχο Ιαπωνία. Μεταξύ 1939-1941, οι ΗΠΑ δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Και έτσι υποχρεώθηκαν να μπουν στον πόλεμο. Οι μεγάλες δυνάμεις ένα πράγμα ξέρουν να κάνουν. Να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους την κατάλληλη στιγμή. Ηταν μια ευκαιρία για τις ΗΠΑ για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Και πήραν τη μερίδα του λέοντος και έγραψαν την Ιστορία όπως ήθελαν με βασικό γραφιά το Χόλιγουντ. Και η απόβαση στη Νορμανδία ήταν μια σημαντική μάχη, αλλά δεν κρίθηκε από αυτήν το τέλος του πολέμου.

Αυτό που έχει ξεχαστεί σήμερα είναι πως ο βασικός αιμοδότης εναντίον του ναζισμού ήταν η Σοβιετική Ενωση. Αν υπήρχε φιλότιμο ή δημοκρατία, θα έπρεπε σε κάθε χώρα της Ευρώπης να υπάρχει ένα μνημείο του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού. Είχαν τους μισούς νεκρούς, από ό,τι είχαν όλοι οι σύμμαχοι μαζί. Και δυο φορές παραπάνω από ό,τι είχαν οι ναζί. Φυσικά εδώ δεν μιλάμε για αμάχους. Η μάχη στον Δνείπερο είχε εκατό φορές παραπάνω νεκρούς από ό,τι είχε η μάχη της Νορμανδίας. Ποιος τη θυμάται πια; Μόνο κάτι ενοχλητικοί τύποι που θέλουν να ανοίξουν τα στραβά τους, σε μια κοινωνία που είναι ευχαριστημένη με την τύφλα της.

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχαν οι Stavrovelonies

*

... αχ, Σοφία ...

*

Νίκος Μπογιόπουλος

***
* 

Είμαστε

μια (κανονικότατη)

Δημοκρατία...

Σε συνέντευξή της  στον «Real FM» η κυβερνητική εκπρόσωπος κυρία Βούλτεψη δήλωσε προχτές ότι στην Ελλάδα επικρατεί κανονική Δημοκρατία και όχι σοβιετική, όπως τόνισε ...

Συμφωνούμε απόλυτα με τη κυρία Βούλτεψη. Ορισμένες - πρόχειρες - αποδείξεις για την ορθότητα της διαπίστωσης της κυρίας Βούλτεψη είναι και οι εξής:

Πρώτο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν να ψηφιστεί ένα Μνημόνιο με μόλις 151 ψήφους στη Βουλή. Το Μάη του 2010 η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή προς κύρωση το Μνημόνιο. Ουδείς αμφισβήτησε ποτέ ότι το Μνημόνιο συνιστά συν τοις άλλοις μια σύμβαση διεθνούς χαρακτήρα της Ελλάδας με διεθνείς οργανισμούς. Αλλά γι' αυτού του τύπου τις συμβάσεις το Σύνταγμα περιλαμβάνει ειδική διάταξη όσον αφορά την κύρωσή τους. Το άρθρο 28 του Συντάγματος προβλέπει αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων για την κύρωσή τους από τη Βουλή. Η κανονική Δημοκρατία, όμως, τσαλαπάτησε ακόμα και το Σύνταγμά της. Ετσι δια χειλέων του (και συνταγματολόγου) Ε. Βενιζέλου, κατοπινού διαδόχου του Γ. Παπακωνσταντίνου στη θέση του υπουργού Οικονομικών και σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά, ακούσαμε ότι αρκούσε η εφαρμογή της «τυπικής» (!) διάστασης της δημοκρατίας» και ότι για την κύρωση του Μνημονίου αρκούσαν οι 151 ψήφοι.

Θα μπορούσε, άραγε, να συμβεί κάτι τέτοιο αν η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν ήταν κανονική; ....

Δεύτερο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν, σε εντελώς άσχετο νομοσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών, να έχει κατατεθεί από τον Μάρτη του 2010 μια πολύ «περίεργη» τροπολογία. Με τη συγκεκριμένη τροπολογία και «κατά παρέκκλιση κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης», όπως σαφώς τονίζεται, ο εκάστοτε πρωθυπουργός παρέχει στον... εαυτό του το δικαίωμα να αναθέτει μελέτες και έργα, να συγκροτεί επιτροπές και ομάδες εργασίας, να καθορίζει τις αμοιβές των ΅ελών τους και κυρίως: με την τροπολογία παραχωρείται στον πρωθυπουργό το αποκλειστικό δικαίωμα να αποφασίζει την παράδοση σε αυτές τις επιτροπές κάθε πληροφορίας και κάθε εγγράφου του κράτους, ακόμα κι αν -όπως αναφέρεται στην τροπολογία- αυτό το στοιχείο «χαρακτηρίζεται κρατικό απόρρητο ή εμπιστευτικό»...

Θα γίνονταν τέτοια πράγματα σε μια Δημοκρατία που δεν είναι κανονική; ...

Τρίτο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν με άλλη πραξικοπηματική τροπολογία να «νομιμοποιείται» ο εκάστοτε υπουργός επί της Οικονομίας να προχωρά σε όποια συμφωνία θέλει με το ΝΤ, την ΕΚΤ και τα ξένα κράτη της ΕΕ, για την οποία συμφωνία το κοινοβούλιο απλώς και μόνο θα... «ενημερώνεται» (!), αφού αφαιρέθηκε από τη Βουλή ακόμα και η στοιχειώδης αστικοδημοκρατική αρμοδιότητα να την επικυρώνει ή να την απορρίπτει! Η τροπολογία αναφέρει: «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους». Στις κανονικές Δημοκρατίες, απ΄ότι φαίνεται, η κύρωση μιας συνθήκης και μιας συμφωνίας με ξένα κέντρα ανήκει στη δικαιοδοσία της «ενός ανδρός Αρχής» (!), της Αυτού Εξοχότητος του εκάστοτε υπουργού της εκάστοτε κυβερνήσεως των «Λουδοβίκων» και των «σωτήρων».

Έτσι, μάλλον, θα λειτουργούν οι κανονικές Δημοκρατίες ...

Τέταρτο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα πώς θα ήταν δυνατόν να κατατεθεί τον Ιούνη του 2010 στη Βουλή η δανειακή σύμβαση με την τρόικα για το θεαθήναι και μόνο; Αυτή η κατάπτυστη συμφωνία με την οποία η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή που πρόκειται να αποκτήσει όσον αφορά τα περιουσιακά της στοιχεία, δεν κυρώθηκε ποτέ! Ναι! Κατέθεσαν στο κοινοβούλιο μια δανειακή σύμβαση που έθετε την Ελλάδα υπό το αγγλικό δίκαιο, αλλά μόνο... προς «ενημέρωση». Όχι μόνο απαγορεύτηκε, τότε, στη Βουλή ακόμα και η διαδικασία της τυπικής επικύρωσής της, αλλά απαγορεύτηκε μέχρι και η συζήτηση για τη σύμβαση!

Έτσι θα λειτουργούν, πιθανώς, οι κανονικές Δημοκρατίες. Οι συμβάσεις που υπαγορεύουν ότι «ούτε η Ελλάδα ούτε τα περιουσιακά της στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ...» (!), στις κανονικές Δημοκρατίες δεν ψηφίζονται και δεν συζητούνται καν. Απλώς εφαρμόζονται ...

***

Όπως γίνεται αντιληπτό και σε σχέση με τα προηγούμενα, μπροστά δηλαδή στην τόση ... κανονικότητα της Δημοκρατίας για την οποία επαίρεται η κυρία Βούλτεψη, θέματα όπως

- οι 462 (!) εφαρμοστικοί νόμοι των Μνημονίων που ψηφίζονται στο άψε σβήσε σε θερινά τμήματα και με (ν)τροπολογίες της νύχτας,

- τα 22.000 (!) άρθρα των νόμων των Μνημονίων που ψηφίζονται από υπουργούς χωρίς να τα έχουν διαβάσει, 

- οι 25 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που επιβλήθηκαν εν είδει «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» για να πίνεται «νόμιμα» το αίμα του λαού,

- οι δικαστικές αποφάσεις που καταργούν το χαράτσι αλλά δεν εφαρμόζονται και ανατρέπονται,

- οι δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν τις καθαρίστριες αλλά δεν εφαρμόζονται,

- οι δικαστικές αποφάσεις που απαιτούν από τη «Χόχτιφ» την καταβολή του ΦΠΑ που έχει υπεξαιρέσει ύψους 600 εκατομμυρίων αλλά δεν εφαρμόζονται, 

- οι Μπαλτάκοι που είναι γραμματείς των υπουργικών συμβουλίων και εν τούτοις σαλιαρίζουν με τους ναζιστές,

και μερικά (χιλιάδες) ακόμα παρόμοια ... μικροζητήματα, θα πρέπει να θεωρούνται πταίσματα. Ξέρετε, σε μια κανονική (αστική) Δημοκρατία, που προφανώς και δεν είναι σοβιετική, τέτοια πράγματα συνηθίζονται. 

---

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε οι Stavrovelonies

*